άπειρο..

δεν ξέρω γιατί αλλά μόλις(και χωρίς καμία υπερβολή)σκέφτομαι την έννοια αυτή με πιάνει πονοκέφαλος..δεν πιστεύω να οφείλεται στις ασκήσεις μαθηματικών..ελπίζω..

για άλλο ένα βράδυ έχω πολλά να γράψω..όλη τη μέρα συσσωρεύονται σκέψεις στο μυαλό μου , σκέψεις που επιδιώκουν να χάσουν την αξία τους μολίς εκτεθούν σε αυτήν την ιστοσελίδα..παρόλα αυτά , παθαίνω αμνησία μόλις πιάσω το πληκτρολόγιο..το μυαλό μου ξεκινάει το μονολογό του δίχως ξεκάθαρη πορεία..ίσως αυτός να είναι ο καλύτερος τρόπος να αποβάλω την ένταση της κάθε μέρας..

καθώς περιπλανιόμουν σήμερα στο πλανητικό χωριό(χωριό μόνο στα λόγια , σύμπαν έγινε)σκόνταψα σε ένα ιστολόγιο που...η συντάκτρια του μου έμοιαζε..εννοώντας ως προς τον τρόπο γραφής..χρησιμοποιεί το "ναι" και το "τέλος πάντων" όπως και εγώ..εκεί με έπιασε ένα αίσθημα θλίψης..εγωιστικό μάλλον..ένιωσα σαν να μου έκλεψαν ένα κομμάτι του εαυτού μου..ξέρω παράλογο..έχω σκεφτεί άπειρες φορές ότι στην άλλη άκρη του πλανήτη υπάρχει ένας άνθρωπος που σκέφτεται και φέρεται σε βαθμό 99,9% όπως και εγώ..όμως υπάρχει το 0,01% που με διαφοροποιεί..αυτό που ,παρότι δεν φαίνεσαι στο χάρτη σε κάνει ορατό..θα ήθελα να γνωρίσω αυτό το 0,01%..βασικά σίγουρα το γνωρίζω..και μάλλον δεν είναι τίποτα πιο σπουδαίο από το π.χ πώς προτιμώ το κρέας..

άνθρωπος..χαραμίζει ολόκληρη παράγραφο για να σου πει ότι προτιμάει αλλιώς το κρέας από το γείτονα του..τέλος πάντων..αυτές τις μέρες έχω μια τάση προς την ποίηση..δεν καταλαβαίνω γιατί..ίσως είναι αυτό που έλεγε ο Καρυωτάκης:"η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε" ..βέβαια η ποίηση δυστυχώς είναι σε δεύτερη μοίρα..στην πρώτη θέση στέκεται οποιοδήποτε μέσο με ωθεί στην παθητικότητα..απελπιστικό πλέον..ξέρω..αναπόφευκτη νωθρότητα..(το νωθρότητα στα νεοελληνικά για να μην παρεξηγούμαστε)..

ουφ..σκέφτομαι τί να γράψω..χαζεύω αυτήν την ελκυστική οθόνη υγρών κρυστάλλων και το μυαλό μου περιορίζεται στην απόσταση κρανίου και οθόνης..μπορεί να ταξιδέψει οπουδήποτε επιθυμεί..ταξίδι που κανείς ποτέ (νομίζω δηλαδή) δεν μπόρεσε να το στερήσει σε κανέναν..θέλω να κάνω ένα ταξιδάκι..μικρό..απλά να ξεφύγω..να δω τη θάλασσα..να εισπνεύσω αλλιώτικο αέρα..πολυτέλεια...

ξημερώνει 17 Νοέμβρη..μέρα ασυδοσίας και αναταραχών όπως πάντα..δεν μπορώ να κρίνω νομίζω κανέναν..ή μάλλον μπορώ απλά βαριέμαι..υπάρχει και η εκδοχή να μπορώ ,απλά επειδή δεν γνωρίζω πολλά να φοβάμαι να τα εκθέσω στο "κοινό"..μάλλον αυτό..ναι..εντάξει..για άλλη μια 17 Νοέμβρη θα γίνω ρεζίλι στον εαυτό μου..νιώθω υπερηφάνεια πάντως που τα τελευταία δύο χρόνια έχω αποκομοίσει έστω και ελάχιστες γνώσεις από δικιά μου παρότρυνση πάνω σε αυτό το θέμα..διόλου κακό...

χμμ..τί άλλο να πω..μα γιατί να πρέπει να πω..ότι θα πίεζα τον εαυτό μου να μιλήσει δεν το περίμενα..ή μήπως υπάρχει μια υφέρπουσα επιθυμία;για άλλη μία φορά δεν γνωρίζω..μάλλον γνωρίζει ο Θεός..ας με καθοδηγήσει...

μάλλον καλύτερα να κλείσω..ελπίζω το μυαλό μου να κάνει μια 6ωρη στάση για να ξεκουραστεί..έτσι δε θα χρειαστεί 2 δόσεις καφεϊνης όπως σήμερα..

θα ήθελα να βάλω ένα ποίημα ..απόρροια μίμησης..διάβασα πολλά ιστολόγια τελευταία..ναι διάβασα..τέλος πάντων..τείνω να αναρωτιέμαι αν το "ναι" και το "τέλος πάντων" τα χρησιμοποιώ αυτή τη στιγμή επειδή τα χρησιμοποιούσα ανέκαθεν ή επειδή ίσως θέλω να ταυτιστώ για αγνωστό λόγο με τον προαναφερθέντα χαρακτήρα..κάποτε πρέπει να θεμελιωθεί αυτή η προσωπικότητα..ναι πρέπει..γιατί πρέπει; μάλλον για να μην παιδεύω μυαλό μου..ναι..τέσπα..

καλό ξημέρωμα..πρωτότυπο..τώρα αναρωτήθηκα πόσες φορές έχω πει τη λέξη "γεια"..(άραγε..;)..ελπίζω ο Θεός να έχει κάποιον μετρητή για να μου λύσει την απορία όταν πεθάνω..ή έστω ο κύριος(γκουχ) με τα φτεράκια ο οποίος κατοικεί στα υπόγεια..τέλος πάντων..ευελπιστώ στίκρισμα δύο λευκών πορτών..αδύνατο αλλά μη χάνουμε το ρομαντισμό μας..χάνουμε και χρόνια από τη ζωή μας..

ελπίζω να δείτε ό,τι επιθυμείτε στην αγκαλιά του Μορφέα..καλόν ύπνο..

μίμηση..

η έμφυτη τάση των ανθρώπων να κάνουν ό,τι κάνουν και οι συνάνθρωποί τους..έτσι μιας και ήμουν στο μεταίχμιο , διαβάζοντας μερικά blog πήρα το κουράγιο να γράψω στο δικό μου(κάτι που ποθώ εδώ και περίπου μία βδομάδα)..φυσικά για άλλη μία φορά ο τίτλος της ανάρτησης δεν έχει καμία νοηματική σχέση με το περιεχόμενο της ανάρτησης αλλά δεν πειράζει..δεν με νοιάζει κιόλας..

είμαι πτώμα..σήμερα ξεπέρασα τα όρια μου..ξύπνησα στις 3.30 .. διάβαζα μέχρι τις 7.10 ..πήγα σε αυτό το κτίριο που χαρακτηρίζεται σχολείο..πρόσεξα όσο μπορούσα , διαφορετικά την υπόλοιπη ώρα έκανα μαρτύριο το έργο των καθηγητών..γύρισα σπίτι , φευγαλέο φαγητό και διάβασμα..μετά 4 φροντιστήρια καπάκι..αποτέλεσμα : βγαίνοντας από το τελευταίο μάθημα να νιώθω μια έλξη προς το έδαφος..τα πόδια μου δεν ήξερα αν ήταν στη θέση τους..το μυαλό μου πονούσε..όλο το σώμα μου επίσης..το στομάχι ήταν στην πρώτη γραμμή εκτεθειμένο στις χημικές αντιδράσεις της καφεϊνης..μαρτύριο..

μετά από αυτά είναι φυσικό να θέλω να γίνω υπουργός παιδείας..δεν είναι μέλλον αυτό..(άσχετα που με βλέπω χωρίς παιδιά στο μέλλον)..

αυτές τις μέρες έχουν γίνει πολλά ασήμαντα πράγματα..ανούσιο να βρίζω τη ζωή μου..ξέρω είναι πουτάνα πώς να το κάνουμε..βέβαια και εγώ συνεχίζω να την πληρώνω για συνουσία..(τί κάνω....)..γενικά τα πάντα πάνε προς το χειρότερο..δεν ξέρω σε τι να πρωτοαναφερθώ..ξέρω..ασήμαντα και απλά για εσάς πράγματα..είμαι παιδί ακόμα που ζει στον πλαστικό κόσμο του..εντάξει..

παιδί..(εδώ έχουμε συνεκτικότητα..συμπληρωματική σχέση αν δεν κάνω λάθος)..είμαι παιδί ακόμα..η ρουτίνα με γυρνάει στην παιδική μου πλευρά...ΖΩΓΡΑΦΙΣΑ..και φυσικά με το "ζωγράφισα" δεν εννοώ την αλαζονική φράση της νεολαίας..(μέσα σε αυτήν εντάσσομαι αλλά τέσπα)..εννοώ ότι ζωγράφισα με ξυλομπογιές μετά από αρκετά χρόνια..3 ζωγραφιές..η τρίτη δεν ξέρω αν θεωρείται ζωγραφιά..σας αφήνω να το κρίνετε..ζωγράφισα ένα λιβάδι , με ένα δέντρο , έναν ήλιο .. η δεύτερη είχε ένα ποτάμι , με καλαμιές γύρω,θάμνο , σκαντζόχοιρο , χελώνα..η τρίτη......είχε ένα ανδρικό μόριο να εκσπερματώνει σε έναν πρωκτό..αυτό το σχεδίασα καθώς συγχίστηκα με τη στάση ενός καθηγητή (διδάσκει μάθημα γενικής παιδείας), ο οποίος δε μας επέτρεψε να διαβάσουμε για το διαγώνισμα κατεύθυνσης τετραμήνου..μάλλον έχει ξεχάσει πώς ήταν όταν έτρεμε από άγχος(λογικά) και διάβαζε χαράματα..τί να πεις..

άμα δε σε καταλαβαίνουν οι καθηγητές απορώ ποιός θα σε καταλάβει..απορώ..απορώ..από πού θα βοηθηθείς και θα αντικρίσεις στάση επιείκιας..Θεέ μου βοήθα με..

τελικά(ίσως πρώτη φορά)στις τόσες σειρές δεν έβρισα τόσο τη ζωή μου και την ανικανότητα μου να την κάνω καλύτερη..όμορφο αυτό :)

να έχετε ένα καλό ξημέρωμα..