Τρίτη 11 Μαΐου 2010

δάκρυ...

Πώς μπορεί το παραμικρό,ασήμαντο,βασικά ασήμαντο ίσως όχι,τεσπα,κάτι απλό να σε λυγίσει..Όπως μια άσκηση..Ανθρώπινη ψυχή..Αντέχει θανάτους,απώλειες,με τον καιρό βέβαια,και σε κλάσμα δευτερολέπτου σέρνεται..Θέμα ψυχολογίας;Δεν ξέρω..

Μάλλον θέμα προσδοκίας,πίστης..Απογοήτευσης..Να κάνεις αγώνα και να καταλαβαίνεις ότι η ζωή θέλει και τις παρενθέσεις για την επιτυχία..Και ο αγώνας σου κρίνεται ανεπαρκής..Άσχημο..Κάτι το τόσο μεγάλο να χαθεί από κάτι το τόσο μικρό..Σαν τη μαχή Δαβίδ-Γολιάθ..Αχ ζωή..Άτιμη..

Και τί κάνουμε..Κεφάλι ψηλά και πάμε ξανά..Κουραστικό..Αλλά από τα λάθη μαθαίνουμε..Ως συνήθως δε λέω κάτι που δε ξέρετε..Αλλά κάτι το γενικό όταν γίνεται εμπειρία λαμβάνεται ποικιλοτρόπως..

Θρύψαλο έγινα..Αλλά θα προσπαθήσω..Πρέπει να πιστέψω σε μένα αλλα και στην τύχη..

Καλό κουράγιο για τους αγώνες σας ..Μικρούς και μεγάλους

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου